อบรม การวัดความรู้เพื่อประเมินผลภูมิธรรมสามัญระหว่างวันที่ 4-6 เมษายน 2552

[มือใหม่หัด พุทโธ]

ขออนุญาต นำบางส่วนที่หลวงพ่อกล่าวในวันปิดอบรมมาให้อ่านกัน และผลสอบ(ตามเลขที่) ดูได้ในไฟล์ที่แนบค่ะ


หลวงพ่อกล่าวในวันปิดอบรม

         ลูกรัก ทุกคนจงฟัง ต้นไม้ใหญ่โตได้เพราะอาศัยดินที่มีปุ๋ย
กิ่งก้านสาขาออกใบ ออกผล ออกดอก ลำต้นใหญ่โต
 
                ลูกเอ้ย..เรามองดูภาคพื้นแล้วว่าต้นไม้มีค่า
ต้นไม้มีประโยชน์เพราะนำไปทำบ้าน ทำเป็นเรือก็ได้
สร้างเป็นสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆก็ได้ มีโต๊ะเก้าอี้เป็นต้น
 
                ลูกรักทุกคน สิ่งเหล่านั้นมิเป็นประโยชน์เลย
ถ้าขาดพื้นดินแล้วต้นไม้ก็ไม่สามารถขึ้นได้ ถ้าขาดพื้นดินแล้ว ทั้งบ้าน
และโต๊ะ เก้าอี้ ก็ไม่มีที่จะวาง พื้นดินจึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด
ถึงแม้เราจะมองไม่เห็นว่า พื้นดินเป็นของสำคัญ
แต่โดยธรรมชาติตัวของมันแล้ว มันก็เป็นสิ่งสำคัญต่อสัตว์โลก
สัตว์โลกทั้งหลายต้องอาศัยพื้นดินเพื่อดำรงชีวิต
ต้นไม้ทั้งหลายก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน
 
                การที่ลูกๆทุกคนมาปฏิบัติธรรม มาฟังธรรม
ทุกท่านได้เห็นสิ่งต่างๆทั้งหมด
จะเป็นคนที่ประกอบศีลธรรมหรือไม่ประกอบไปด้วยศีลธรรมอันดีงาม
จะละเมิดขาดตกบกพร่องไปบ้างก็ตาม
จงเห็นว่าเป็นส่วนหนึ่งของดินเหมือนกัน แม้ตัวเจ้า
เจ้าก็เป็นส่วนหนึ่งของดินเหมือนกัน
ความใหญ่ยิ่งยิ่งใหญ่นั้นก็ขึ้นอยู่บนรากฐานของความเล็ก
ความผิดความพลาดทั้งหลายที่เกิดขึ้นก็เป็นพื้นฐานแห่งความยิ่งใหญ่ในอนาคตเช่นกัน

 
เจ้าทั้งหลายจงมองดูสิ่งเหล่านี้ให้เป็นปุ๋ย
ให้เป็นประโยชน์เหมือนดั่งต้นไม้ที่ได้รับประโยชน์อย่างนั้น
จงอย่ามองไปในความผิดของคนอื่นแล้วทำให้ตัวเองเป็นทุกข์
เป็นเศร้าเป็นโศรกไม่ได้ประโยชน์อะไร
มองแล้วหันกลับมองตัวเองเหมือนข้อสอบที่เราสอบทุกคน
เราสอบใจเราได้ด้วยการสอบดูความผิดและความถูกของคนอื่น
แล้วนำย้อนกลับมาดูความผิดและความถูกของตัวเราเอง
 
คุณครูบาอาจารย์ทั้งหลายที่มาอบรมกันในวันนี้ ต่างก็เคยออกข้อสอบให้กับเด็กนักเรียน
เคยตรวจข้อสอบให้กับเด็กนักเรียน เคยตรวจเคยสอบข้อสอบของตัวเองบ้างไหม
ว่าเราถูกเท่าไหร่ เราผิดเท่าไหร่
 
วันนี้ก็เหมือนกัน ข้อสอบที่แท้จริงไม่ได้มีอยู่ที่บนโต๊ะ
แต่ข้อสอบที่แท้จริงที่หลวงพ่อให้ทุกท่านไป คือ ตัวท่านทุกคน คือ
สิ่งที่ทุกคนกำลังทำกิริยาอาการต่างๆ ทั้งหมด จะเป็นถูกบ้าง ผิดบ้าง สนุกสนานบ้าง
ร่าเริงบ้าง สำรวมบ้าง ไม่สำรวมบ้าง ข้อสอบทั้งหมดอยู่ที่นั่นทั้งสิ้น
ไม่ได้อยู่ที่กระดาษที่หลวงพ่อให้เลย
ข้อสอบที่เขียนเป็นกระดาษนั้นเป็นแค่อุบายหลอกเจ้าเท่านั้น เพื่อให้เจ้าทราบว่า
“ธรรมะไม่ใช่ของที่ตาจะมองเห็น หรือเป็นของที่เจ้าจะเขียนได้
แต่ธรรมะเป็นของที่เจ้าจะรู้ได้ด้วยใจ”
 
ข้อสอบที่แท้จริงสามวันนี้คือ พวกเธอทุกคน พวกเธอทุกคนนั่นแหละเป็นข้อสอบของทุกคน
เธอเห็นอย่างไร  เธอดูอย่างไร การไม่ได้เข้าห้องน้ำ การไม่มีเวลาที่จะพักผ่อน
การนั่งปวดแข้งปวดขา เหนื่อยยาก ง่วงนอน เพลีย หลายเรื่องหลายราวทั้งหมด
รวมถึงการรับประทานอาหาร ทั้งหมดทั้งสิ้นนี่คือข้อสอบ
 
ข้อสอบทั้งหมดที่ท่านสอบ บัดนี้ท่านคงทราบแล้วว่า ท่านสอบผ่านหรือไม่ผ่าน
ผลการสอบทั้งหมดที่ท่านสอบมา 3วัน 90 ข้อ ไม่เป็นประโยชน์อะไรเลย มันเป็นเพียงกระดาษ
ความหมายของของจริง แต่ของจริง อยู่ที่ตัวของท่านทุกคน
 
ลูกรัก เอ้ย..ของจริงอยู่ที่นี่แล้ว ไม่ได้อยู่ที่นั่นเจ้าไม่ต้องถามก็ได้
เจ้าไม่ต้องรู้ก็ได้ว่าเจ้าสอบได้กี่ข้อ เจ้าสอบถูกหรือสอบผิด
แต่วันๆหนึ่งที่เจ้าล่วงไปๆ เลยไป จะเป็นในอาคารประชุมนี้ก็ตาม ในเต็นท์ก็ตาม
ในที่นั่งคุยสนทนาก็ตาม ในที่ที่ย่องไปอาบน้ำก็ตาม ไปเขียนคิ้วเขียนตาก็ตาม
เดินดื่มน้ำก็ตาม ทานกาแฟผสมก็ตาม ทานนมก็ตาม ทุกอย่างทั้งหมดที่ทุกๆคนทำกิริยากันหนะ
ไม่ใช่หลวงพ่อไม่ทราบ แต่ไม่ห้าม แต่อยากรู้ว่าท่านทั้งหลายจะทราบหรือไม่ว่า
หลวงพ่อสอบอะไรพวกเธอทุกคน แต่เธอทุกคนก็ไม่ได้ทราบหรอก
เพราะเธอเก็งข้อสอบที่อยู่บนโต๊ะมากกว่าข้อสอบที่ของจริงที่อยู่ตรงหน้าของเธอทุกคน
ความจริง ปรากฏอยู่ที่หน้าผากของเจ้า แต่ไม่ได้อยู่ที่หน้าผากของคนอื่น           
 
สรุปใจความการอบรมในครั้งนี้ คือตกหมดทุกคน เพราะลืมดูตัวเองมากกว่า เนี่ย
เกณฑ์ไม่ได้ถึง 45 คะแนน คะแนนเต็ม 90 คะแนน
 
จริงๆแล้วการสอบหรือการอบรมเนี่ย หลวงพ่อจะเน้นเรื่องภาคปฏิบัติมากกว่า
หลวงพ่อไม่เน้นเรื่องการสอนพวกนี้หรอก ไม่เน้นการมานั่งโต๊ะออกข้อสอบพวกนี้หรอก
น่าจะฉงนสนเท่ห์ใจหน่อยเน๊าะ
 
ฉั้นยังพูด เออ.. พวกเธอมีบุญเน๊าะ พระกัมมัฏฐานมาทำข้อสอบแล้วมานั่งคุมสอบให้พวกเธอ
ฉันดูกิริยาของแต่ละคน นั่งเลื้อยไปเลื้อยมา โต๊ะเป็นมันเป็นแพล็บหมด ไถไปไถมา
บิดไปบิดมา เหล่ซ้ายเหล่ขวา ชำเลืองซ้ายชำเลืองขวา ถามอ้อมค้อม
ข้อนี่มันเขียนว่ายังไงนะ เขียนแบบนี้ อะไรต่างๆนานา ทั้งหมดแหละ นั่นแหละ เข้าเรียกว่า
AQ เอาตัวรอด ศักยภาพแห่งการเอาตัวรอด ผิดถูกชั่งหัวมัน กูเอารอดไว้ก่อน
กูผ่านไว้ก่อนเป็นใช้ได้ นี่ มันเป็นอย่างนั้น รู้มั๊ยว่าตลอดเวลาที่เธออยู่ที่นี่
แม้แต่ฉั้นเข้าไปพักอยู่ข้างในก็ตาม ขนาดคุณวรวิทย์กลับไปทำงานที่ทำงานหนะ
ยังรู้เลยว่าเค้าทำอะไร เค้าตั้งอารมณ์อย่างไงมันถูกหรือมันผิด
แล้วพวกเธออยู่ใกล้ขนาดนี่ ฉั้นจะไม่รู้เชียวหรือ นี่ อย่าว่าแต่ร้อยกว่าคนเล้ย
มากกว่านี้ก็ได้ นี่ วัดกันตรงนี้ก็ยังได้นะ นี่ ภาวะจิตพวกเธอเป็นยังไง
อารมณ์จิตพวกเธอเป็นยังไง อื้ม.. เพราะฉะนั้นการสอบคือสอบของตัวเราเอง
แต่ไม่ได้สอบธรรมะ ธรรมะเราไปสอบไม่ได้ เราไปให้ถูกให้ผิดก็ไม่ได้ นี่
ถ้าจะให้ถูกให้ผิด คือ ให้ความคิดเห็นว่าอันนี้ไม่ถูก ความคิดอันนี้ห็นถูก
เท่านั้นแหละ
 
เพราะฉะนั้นขอฝากไว้ว่าทุกท่านทั้งหลายอย่ามองว่าต้นไม้มีค่าเสมอไป
จงมองสิ่งที่เจ้าไม่เคยมอง ว่ามันมีค่า
อย่างน้อยเจ้าก็มีหัวที่ตั้งอยู่บนบ่าเมื่อเจ้าคิดไม่ออก
เพราะว่ามันเครียดจนมีอาการปวดหัว พึ่งรู้ว่ามีหัว แต่เดิมทีไม่รู้ว่ามีหัว
ตอนนี้เจ้าสึกมีหัวมั๊ย ถ้าเจ้าไม่ลืมตามอง เจ้าก็รู้สึกว่าหัวมันไม่มีหรอก นี่
อวัยวะในร่างกายทุกส่วนเป็นสิ่งที่ทุกคนไม่รู้สึกว่ามันมีค่า เพราะมันอยู่กับเรา
แต่ต่อเมื่อมันขาดไปเมื่อไหร่ แม้แต่นิ้วก้อยนิ้วเดียว
เสียเงินเท่าไหร่ถ้าเอามันกลับมาเราได้ก็ยอมเสีย ฉะนั้นสรีระร่างกายทั้งหมด
จะว่ามันเป็นประโยชน์ทั้งหมดเลยก็ไม่ใช่ จะว่ามันไม่เป็นประโยชน์ทั้งหมดเลยก็ไม่ใช่
เหมือนต้นไม้จะว่ามันไม่เป็นประโยชน์ทั้งหมดเลยก็ไม่ใช่ จะว่ามันมีประโยชน์ก็ไม่ใช่ นี่
ประโยชน์หรือไม่ประโยชน์ขึ้นอยู่กับว่ามันตั้งอยู่ที่ไหน
 
คนทุกคนจะมีประโยชน์มีคุณค่าทางราคาคุณธรรม คือตั้งอยู่บนศีล
เหมือนต้นไม้ตั้งอยู่บนพื้นดิน ฉันนั้นเหมือนกัน
 
 เอวังก็มีประการเช่นนี้....

[pantep_s]